Nee, dat gaat lekker. Mijn beloning voor een week gezond eten is een halve kilo erbij op de weegschaal.
Toch ben ik niet ontevreden. Mijn voornemen om een maand geen suiker en geen niet-biologische zuivel te eten had het (nog niet bedachte) bij-effect dat ik buitenshuis nauwelijks in de verleiding kon komen om te snaaien. Want suiker en zuivel, dat zit bijna overal wel in. Wel vergreep ik me deze week iets te vaak aan de dadels, de moerbeien en de rauwe noten die ik voor de gezonde snaaitrek in huis had gehaald. In iets te grote hoeveelheden is daar niets gezonds meer aan natuurlijk.
Mijn week in hoofdlijnen en hoogtepunten (en vrees niet, ik zal heus niet iedere week met zo'n lang verslag gaan komen):
Maandag
In de koelkast van de zaak lag een eenzaam stuk brie dat over was van de nieuwjaarsborrel. Bijna greep ik ernaar. "O nee, dat is geen biologische zuivel," bedacht ik nog net op tijd. In mijn koffie ging per ongeluk wel koffiemelk. Okee, ik lieg. Het was niet per ongeluk. Ik greep het kannetje met koffiemelk, dacht toen: "O nee, da's geen biologische zuivel," maar deed heel schuldbewust toch een scheutje in mijn koffie. Mental note to self: zwarte koffie leren drinken. Het koekje bij de koffie liet ik moeiteloos liggen, terwijl ik dat voorheen met smaak weg zou eten. Het liefst nog in drievoud. Naast mijn lunch - roggecrackers met pindakaas en een banaan - had ik een bakje met rauwe nootjes, gedroogde moerbeien en dadels meegenomen voor de trek tussendoor. De moerbeien trokken veel bekijks.
Ik onderdrukte succesvol de neiging om na werktijd de supermarkt binnen te stappen voor wat kleine boodschapjes, wat er altijd meer worden dan gepland, en waarvan er altijd wel per direct iets 'voorgeproefd' moet worden. 's Avonds at ik door de manlief klaargemaakte macaroni.
Dinsdag
Het summum van gezond eten is natuurlijk de groene
smoothie. Dus die draaide ik dinsdagochtend in elkaar van oude restjes
uit mijn groente- en fruitla. Verrimpelde appeltjes en bleek uitgeslagen
boerenkool perste ik in de slow juicer, en daarna blenderde ik dit sap
met een banaan en wat toverspul dat ik ook nog in huis had:
chiazaadjes, macapoeder en lucumapoeder. Het gifgroene resultaat ging
mee naar mijn werk. Mijn collega's zeiden er nauwelijks iets van, omdat
alle aandacht al uitging naar onze bazin en haar brouwsel. Die had het
gepresteerd om een hele smoothiekan vol roodachtige blubber mee te
nemen, die ze pontificaal naast
haar computer neerzette. Hij verspreidde een soort plantachtige hennageur. "Gatver!" riepen mijn collega's bij de aanblik, en ik bleef
met mijn bescheiden groene flesje buiten schot.
Weer wilde mijn onderbewuste me na werktijd naar de supermarkt drijven. Het heilige boontje in me won. Linea recta naar huis!
Woensdag
Ik moest een middag de hort op. Om goed voorbereid te zijn op plotselinge snaaiaanvallen nam ik een bakje met noten, rozijnen en dadels en een flesje water mee. Naast het treinstation bleek een supermarkt te zijn, waar ik op de terugweg toch even binnenstapte. Ik hield het bij biobananen, drie
zakjes gevriesdroogd fruit en vier miniportieverpakkingen noten&vruchtjes die
in de aanbieding waren. Pas toen ik in de trein achteloos de drie zakjes gedroogd fruit wegkauwde bedacht ik me dat ik helemaal niet geluncht had. Was ik toch niet zo goed voorbereid op pad gegaan als ik het mezelf had doen voorkomen. De portieverpakkingen nootjes gingen per ongeluk ook dezelfde dag al op. 's Avonds was er weer dezelfde macaroni als maandag.
Donderdag
Er was nu werkelijk niet meer zoveel eetbaars in huis. Maar nog wel twee avocado's, en daar maakte ik een chocolademousse van. Mij hoor je niet klagen.
's Avonds at ik met mijn vegetarische eetgroepje. Ik had me voorgenomen dat ik, als ik bij anderen eet, niet zo streng ga doen met mijn zelfopgelegde regels van geen suiker en geen bio-industrie zuivel. Wat beleefd te vermijden valt, vermijd ik, en de rest ik mee. De hoofdmaaltijd heb ik dan ook gewoon gegeten. Wel nam ik maar een klein schepje van de witte rijst. Terwijl de anderen bitterkoekjesvla aten, las ik om mezelf af te leiden van dat verleidelijke hapje hardop de ingredienten voor. Ik geloof dat toen niemand hem meer met smaak at. We eindigen zoals altijd met koffie en opgeklopte melk. Niet bio, dus ik dronk hem zonder de melk. Bikkel dat ik ben!
Vrijdag
Ik had het al dagen geleden bedacht: na het zwemmen zou ik boodschappen doen bij de biowinkel die ik dan passeer. Dan kon ik eindelijk de voorraden aanvullen. Dat deed ik iets te grondig: dik 70 euro telde ik voor de boodschappen neer. Ik lunchte als een koningin, met rijstwafels, biokaas, veganistische Willemsburger kaas en verse rauwkost. 's Avonds maakte ik neppe scrambled egg van tofu en kala namak, zwavelhoudend zout dat naar ei smaakt. Spinazie en aardappels erbij. Jammie!
Zaterdag
Ik had een vergadering aan de andere kant van Nederland. Heel braaf nam ik een maaltijdsalade en een vork mee. Het bakje met nootjes en rozijnen was inmiddels al een trouwe metgezel. Op het station kocht ik geen koffie, en tijdens de vergadering bleef ik braaf van de koekjes en de chocola af. De zwarte vergaderkoffie wende al een beetje.
Na afloop gingen we traditiegetrouw eten bij de Indonesier. Ik vroeg om
een veganistische maaltijd, maar heb niet moeilijk gedaan over eventuele
toegevoegde suiker. Wel koos ik voor spa rood in plaats van Cola
light.
Zondag
Die veganistische eierprut van vrijdag smaakte naar meer. Ik fabriceerde op zondagochtend een bak vol. Hij bleek ook heerlijk te smaken op crackers! Voor eiersaladefanaat Manlief deed dit smeersel niets onder voor echte eiersalade. Zelfs niet voor de zelfgemaakte van zijn moeder.
Daarna was ik zo druk bezig met rommelen in huis dat ik vergat te lunchen. Om half 5 vertelde mijn maag me dat er iets in moest. Ik bakte een kliek aardappelen op, en had 's avonds alleen nog maar trek in salade met gebakken tempeh.
Maandag
Ik nam een bakje met rauwe noten, rozijnen en dadels naar mijn werk mee om daar neer te zetten, zodat ik bij lekkere trek altijd iets heb om op terug te vallen. Heel wat beter dan de koekjes en marshmallows in de voorraadkast.
Weer greep ik naar de eenzame brie in de koelkast, en een stemmetje in
mijn hoofd zei: "Hmm ik mag geen niet-biologische zuivel, maar het is
toch ook zonde als dit straks weggegooid moet worden?" Maar toen ik
verlekkerd de wikkel wegvouwde bleek het kwaad inmiddels geschied. De brie was bruin en zompig. Dat zal me leren.