vrijdag 28 februari 2014

Uitbuiting

Mag ik even lekker mopperen? In mijn vorige blogje was ik nog in jubelsferen omdat ik het met veel creativiteit had gered om drie weken rond te komen van 100 euro. Arme sloeber spelen is zo erg niet, als je weet dat het maar van tijdelijke aard is. Op 21 februari zou ik gewoon weer een leuk salaris krijgen en lekker verder leven. Dacht ik. 
Contractverlenging
Ik heb een contract voor onbepaalde tijd voor een vaststaand aantal uren, met als aanhangsel een tijdelijk contract met wat extra uren. Geen vetpot, maar met toeslagen en her en der wat bijscharrelen gaat dat best. Tijdens mijn functioneringsgesprek in oktober of november besloten mijn baas en ik dat ik ook in 2014 weer extra uren zou gaan werken. Mijn baas zou dus het tijdelijke contract weer voor een jaar verlengen.

Toen eind januari mijn eerste salaris van 2014 werd bijgeschreven bleek ik echter alleen betaald te zijn voor de 14 uren uit mijn vaste contract: "Hoppetee, 760 euro, doe het er maar mee!" De baas beweerde bij hoog en bij laag dat ze wel de opdracht had gegeven om mijn bij-contract te laten verlengen, de secretaresse en de salarisadministratie beweerden bij hoog en bij laag van niet.

Maar nu bleek het inmiddels te laat, in 2014 mogen tijdelijke contracten niet meer worden verlengd en contracten niet meer worden opgehoogd. Bezuinigingen enzo. K#t.

Meeruren
Maar er was een uitweg: ik zou toch m'n extra uren mogen werken, en die als overuren mogen laten uitbetalen. Per saldo zou ik dan iets minder gaan verdienen voor dezelfde inspanningen, maar ik deed het ervoor. Ik keek over de schouder van de secretaresse mee toen ze mijn overuren voor januari met terugwerkende kracht invoerde, met een vinkje bij 'uitbetalen'. Bij het salaris van februari zou ik ze in harde euro's uitgekeerd krijgen. Beloofd!
Niet dus. Op 21 februari checkte ik met spanning mijn bankrekening en zag ik dat er net als in januari 760 euro was bijgeschreven. Niks overuren. De salarisadministratie meldde doodleuk: "Meeruren worden niet meer betaald." De enige mogelijkheid zou zijn het ophogen van mijn contract, stond er nog bij. Maar ja, dat was net via andere wegen binnen de organisatie al neergesabeld.

Inmiddels heb ik al twee maanden m'n extra uren gedraaid, en daar nog geen cent van gezien. En weet ik nu dat ik die dus ook niet meer ga zien, maar ze moet compenseren door extra vrije dagen op te nemen.

Zelfmedelijden
Afijn. Bij het vooruitzicht om weer een maand op zo weinig rond te komen verbleekten de mooie herinneringen aan de creatieve 100-euro-uitdaging van februari. Ik heb pats-boem wat geld van mijn spaarrekening gesleurd om mijn besteedbare maandgedrag wat te verhogen, en wentelde me in zelfmedelijden.

Maar ach. Het is eigenlijk best overkomelijk, en inmiddels heb ik me verzoend met het idee dat ik maar 14 vaste uren heb. Deze maand nog even bikkelen. De komende maanden verdien ik wat extra geld door bij te klussen als interviewer. De vraaggesprekken gaan nota bene over economische uitbuiting. Na deze week de eerste twee interviews afgenomen te hebben en overspoeld te zijn met praktijkverhalen denk ik: "Wat heb ik het toch eigenlijk goed!"

donderdag 20 februari 2014

De beest uithangen met 6 cent

Achter de schermen wordt hard gewerkt, ook als jullie niks van me horen. Ik had mezelf tot doel gesteld om drie weken door te komen op 100 euro. Tjonge, dat was me de uitdaging wel.

De dagen gingen traag voorbij, maar vandaag was het eindelijk de allerlaatste dag. Ik had niet verwacht dat ik het zou kunnen zeggen, maar: ik heb het GEHAALD! Ik heb zelfs nog 6 cent over! (Of eigenlijk 25,06 euro want vandaag haalde ik 25 euro binnen door een half uur over deodorant te praten met een stelletje marktonderzoekers). En dat terwijl ik voor 90% op biologische etenswaren heb geleefd, en ik onverwachts een nieuwe broek moest kopen omdat de naden van één van mijn twee broeken waren opengebarsten.


Met zo weinig geld leven was flink puzzelen, maar het maakte ook erg creatief. Een verslagje volgt nog, eerst even uitpuffen en morgen zien hoe hoog (lees: laag) mijn salaris deze maand is. 

Wat zal ik eens gaan doen voor 6 cent?

donderdag 6 februari 2014

Het Kaasmonster

Vanwege een mislukte contractverlenging heb ik deze maand onverwachts een stuk minder te besteden. Vandaar dat ik besloot om van 1 tot 21 februari (mijn volgende salarisbetaling) proberen te leven van 100 euro. Veel meer heb ik ook niet, tenzij ik mijn spaarrekening plunder. Alsof dat nog niet genoeg is, valt deze uitdaging samen met mijn andere uitdaging: een maand geen suiker, en als ik zuivel eet alleen biologische (of liever nog: biologisch-dynamische).

Deze week bestelde ik voor het eerst boodschappen bij Odin. Ik kende Odin van de groente- en fruitabonnementen, maar had me nooit gerealiseerd dat er ook een uitgebreide webwinkel aan vast zit. Tot ik dat bij haar las. Ik heb genoeg biowinkels in mijn omgeving, maar zo'n webbestelling die je pas twee dagen later afhaalt leek me de ideale manier om weloverwogen boodschappen te doen. Het heeft geen zin om lekkere-trek impulsaankopen te doen, omdat ik toch twee dagen moet wachten voor ik het in huis heb. Ik kan aan de hand van de aanbiedingen meteen een beetje plannen wat ik de hele week wil eten. En: ik kan meteen zien hoeveel geld ik kwijt ben. Ongeveer dan, want omdat sommige dingen nog moeten worden afgewogen, kunnen het in de praktijk wat grammetjes meer of minder worden.

Ik vulde mijn online winkelwagen uitsluitend met reuze verstandige aankopen als pompoen, zuurkool, tempeh, rooktofu, andijvie, tomaten en sla. Als uitspatting kwam daar een bakje knoflookolijven bij, en een stukje biologisch-dynamische fenegriekkaas die in de aanbieding was. De teller eindigde op 33-euro-zoveel. Zuivel eten vind ik niet zo oké, ethisch gezien enzo, maar kaas vind ik zo onweerstaanbaar lekker dat ik het soms niet kan laten. Met kaas in de buurt verander ik in een kaasmonster. Hoe veel of weinig ik ook in huis haal: de dag erna is het schoon op. Het is dus de kunst om maar een klein stukje of pakje te kopen, en ook niet te vaak. Dan ga ik mezelf niet kwellen, en sta ik mezelf toe het gewoon allemaal op te eten. Burp.

Vandaag kon ik mijn pakket ophalen bij een groentenman in de buurt. In plaats van de verwachte 33 euro bleek ik opeens 37 euro te moeten neertellen. De kaas bleek de schuldige: ik had geen stukje van 3-euro-zoveel geleverd gekregen, maar van 7-euro-zoveel. Bijna twee keer zoveel dan besteld, en meer dan een halve kilo kaas!

O jee. Dit betekende niet alleen een grote hap uit mijn weekbudget, maar ook dat het immer op de loer liggende Kaasmonster pardoes wakker werd en niet meer te stuiten was. Het sneed een flink stuk af, bij wijze van lunch. Hmjamjam. En toen nog een plakje. Hmjamjam. Burp. En hoe gênant, natuurlijk moest toen net de Manlief onverwachts langswaaien. 

Maar goed. Ik stuurde een semi-boos mailtje naar Odin. Een paar uur vond ik een antwoord in mijn inbox: "We vinden het erg vervelend dat u een te groot stuk kaas heeft ontvangen. Normaal kan het iets meer of minder zijn maar dit is wel een groot verschil. Onze excuus voor dit ongemak. Wij zullen dan ook een bedrag van € 3.38 in mindering brengen bij uw eerst volgende bestelling." Kijk, dat vind ik nog eens netjes! Maar of ik de volgende keer weer kaas durf te bestellen?

zondag 2 februari 2014

Oefening baart kunst, en lekkere boekweitpannenkoeken!

Op 40 dagen suikervrij zag ik dat Sjouke zich als ontbijt of lunch regelmatig trakteert op een boekweitpannenkoek, suiker- en glutenvrij. Wat een luxe! Zo wilde ik ook wel een uitdaging uitgaan.

Ik kocht bij de biowinkel een zakje volkorenboekweitmeel (foei, ik typte eerst 'mail'). Behalve suiker- en glutenvrij wilde ik dat het beslag ook veganistisch zou worden. Zoals ik al eerder schreef: ik ben niet zo van de recepten, ik doe altijd gewoon maar wat. Ik mengde de boekweit op de gok met wat wijnsteenbakpoeder, wat 'no egg', een snufje keltisch zeezout en een flinke scheut rijstemelk. Hoe moeilijk kon het nou helemaal zijn?

Nou, toch ietsje moeilijker dan ik dacht, dus. Poging 1A. Ik wilde overigens geen mietje zijn en at hem gewoon op.


Poging 1B. Erg veel schot in de zaak zat er nog niet.


Een paar dagen later waagde ik weer een dappere poging. Ik besloot kikkererwtenmeel toe te voegen dat ik nog in huis had. Kikkererwtenmeel wordt door veganisten vaak gebruikt ter vervanging van ei in recepten. En zowaar, poging 2A leek al heel wat!


Eh... of toch niet.


En toen lukte ineens wel! Poging 2B (met peer, kaneel, walnoot en palmsuiker)


Zo goed zelfs, dat ik het de manlief vandaag ook wel durfde voor te schotelen. Dit gebruikte ik. Behalve het boekweitmeel (typte ik verdorie weer 'mail') dat ik vorige week kocht had ik alles al huis.'t Kan ook vast een stuk minimalistischer, zonder die 'no egg', en misschien ook wel zonder bakpoeder. En met water in plaats van rijstemelk. Maar die experimenten bewaren we voor een volgende keer.


De eerste pannenkoek serveerde ik met een restje spinazie en geroosterde pijnboompitjes. Op de tweede pannenkoek plempten we versgemaakte appelcompote, ahornsiroop en gehakte nootjes (niet in de blender doen die nootjes, dan heb je binnen 10 seconden notenmeel in plaats van stukjes noot; zegt de ervaringsdeskundige).


Ik word nog wel eens een keukenprinses!

zaterdag 1 februari 2014

Minimumlijer

"Misschien moet ik ook maar een minimummaand gaan doen, en lekker goedkoop eten..." mijmer ik terwijl de manlief naast me op de bank zit. "Misschien moet je voor de verandering eens een keer normáál gaan eten?" is zijn droge reactie.

Na drie jaar samen met mij weet hij inmiddels hoe wispelturig het leven met een Dikke Dame zonder Discipline is. "Ik wil geen suiker meer eten," meld ik de ene dag, "Alleen volkoren," "Nee, helemaal geen brood en tarweproducten meer," "Ik drink geen koffie meer," "Aaah mag ik alsjeblieft een koffie?" "Doe mij ook eens zo'n koekje?" "Ik ga sapvasten, kook jij voorlopig je eigen potje maar," "Ik wil alleen nog maar biologisch en suikervrij, zullen we afspreken dat ik voortaan elke avond kook en dat jij dan wat aan de boodschappen meebetaalt?"

Bij elke nieuwe vlaag denkt hij: "Het zal z'n tijd wel duren." Ik kan het hem niet eens kwalijk nemen. Maar echt, die minimummaand. Misschien is die wel noodzakelijk... 

Salarisgedoe

Ik betrapte mezelf erop dat ik gisternacht in bed lag te malen over geld. Terwijl ik me had voorgenomen nooit meer te gaan malen over geld. Want zo'n knoop in de maag en kortsluiting in de hersenen maken de mens niet bepaald gelukkig.

Na aftrek van mijn vaste lasten blijft er maandelijks 225 euro over om van te leven. Althans, dat is waar ik op reken. Boodschappen, OV, verzorgingsproducten, extraatjes. Geen vetpot, maar met een beetje creativiteit wel te doen. Vooral als ik af en toe ergens wat extra inkomsten vandaan scharrel. Nu blijkt mijn baas vergeten te zijn om de in 2013 ingevoerde contractuitbreiding door te trekken naar 2014. Terwijl ze maanden geleden al had beloofd dat te zullen gaan doen, en ik haar er nog een paar keer aan herinnerd heb. Geheel onvoorbereid kreeg ik in januari opeens zo'n 100 euro minder uitbetaald. En 100 euro op 225 euro is nogal wat. Ik trok meteen aan allerlei bellen, en kreeg mailtjes vol bureaucratisch geneuzel terug van de baas, van haar secretaresse en de salarisadministratie:
"Helaas wat minder goed nieuws voor je. Ik heb HRM gebeld en ze hebben geen mutatie kunnen vinden. Bovendien moet [de baas] nu eerst via een vacatureweging een aanvraag doen voor meer uren en pas als dat akkoord bevonden is mag ze de mutatie doen, dus het is nog niet zeker of het allemaal door gaat."
Wat een walgelijk plaatje

Mini-minumummaand

Een noodgedwongen pas-op-de-plaats dus. Het idee van een minimummaand, waarin jij voor jezelf ondervindt met hoe weinig geld jij uit kan komen, stamt van Marieke Henselmans. Ze schreef erover in het boek 'Sta financieel sterk', dat ik in januari las (zie mijn boekenlijst). Firma Fluitekruid kondigde op haar blog aan dat ze de uitdaging aan zou gaan, en inmiddels haakte de ene na de andere blogger aan.

Ik wil het niet een maand gaan doen, maar drie weken. Van nu tot aan mijn volgende salarisuitbetaling op 21 februari ga ik proberen te leven van 100 euro in totaal. De tandarts niet meegerekend. Een soort mini-minumummaand. Ik wil geen goedkoop, niet-duurzaam geproduceerd crisisvoedsel gaan kopen, maar teren op mijn voorraden (en eindelijk eens die potten linzen, smakeloze sojabrokken en eeuwigkokende rijst gaan opmaken) en dat aanvullen met vers biospul.

Nu op naar de boerenmarkt, want een pak koffie en pot aardappelsambal kan er wel van af, toch?